ต้นไม้กับสายลม
มันไม่ได้สูงที่สุด…ไม่ได้เขียวที่สุด…
แต่มันยืนอยู่ตรงนั้นมานานแสนนาน
ทุกวัน…สายลมจะพัดผ่านมาบางวันก็เบาๆ เหมือนลูบไล้
บางวันก็แรง เหมือนจะทดสอบใจมัน
กิ่งของมันไหว รากของมันสั่นแต่ต้นไม้ก็ยังยืนอยู่เหมือนเดิม
…แม้มันจะรู้สึกเหนื่อย เหมือนหัวใจจะล้า
วันหนึ่ง ลมพัดแรงกว่าทุกวันต้นไม้เอียงไปเกือบจะล้ม
มันถอนหายใจเบาๆ แล้วกระซิบถามลมว่า
“เจ้าพยายามจะพาข้าล้มไปใช่ไหม?”
สายลมที่เคยเย็นเฉียบ กลับแผ่วลง
มันกระซิบตอบเบาๆ
“เปล่าเลย…
ข้าไม่ได้อยากให้เจ้าล้ม
ข้าแค่อยากให้เจ้าเห็น
ว่าเจ้ามีความแข็งแรงมากแค่ไหน”
ต้นไม้เงียบไป
มันหลับตา รับรู้ถึงรากลึกที่ฝังมั่น
ถึงลำต้นที่ยังยืนหยัด แม้โดนพัดซัดมาหลายปี
มันรู้สึกบางอย่างอุ่นขึ้นในหัวใจ
มันยิ้ม — ไม่ใช่ด้วยใบหน้า
แต่ด้วย “ความเข้าใจ”
แล้ววันต่อมา…
เมื่อลมพัดผ่านอีกครั้ง
ต้นไม้ก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น
อย่างอ่อนโยน…และมั่นคง
⸻
ข้อคิดในวันที่เหนื่อยที่สุด
สิ่งที่เข้ามาท้าทาย อาจไม่ใช่เพื่อทำร้าย
แต่อาจเป็นบททดสอบที่ทำให้เรารู้ว่า
“เรามีหัวใจที่แข็งแรงแค่ไหน”
No comments:
Post a Comment