ความสุขกับเวลาณ หมู่บ้านเล็กๆ กลางหุบเขา มีเด็กชายคนหนึ่งชื่อ “พีท” อาศัยอยู่กับคุณตาในบ้านไม้หลังเก่า แต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของรักและความอบอุ่น
วันหนึ่ง พีทถามคุณตาขณะกำลังร้อยลูกปัดทำสร้อยข้อมือว่า
“ตาครับ… ทำไมคนเราถึงหาความสุขกันจังเลยครับ แล้วความสุขจริงๆ อยู่ที่ไหน?”
คุณตาหัวเราะเบาๆ แล้ววางลูกปัดในมือลง ก่อนตอบว่า
“ความสุขน่ะเหรอหลานรัก… มันเดินไปพร้อมกับเวลา ถ้าเราวิ่งตามเวลาเร็วเกินไป เราจะมองไม่เห็นความสุขที่อยู่ข้างๆ เราเลย”
พีทขมวดคิ้ว
“แล้วเราต้องทำยังไงครับ ถึงจะเจอความสุข?”
คุณตาลุกขึ้นเดินไปที่ชั้นหนังสือ หยิบกล่องใบหนึ่งออกมาแล้วเปิดออกข้างๆ พีท
ข้างในกล่องมีนาฬิกาพกโบราณเรือนหนึ่ง และกระดาษโน้ตที่เขียนว่า
“หยุดบ้าง… แล้วเธอจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง”
ตายิ้มแล้วพูดต่อ
“เมื่อไหร่ที่เธอหยุด… เธอจะเห็นรอยยิ้มของแม่ที่หุงข้าวให้ตอนเช้า
จะได้ยินเสียงนกร้องที่เธอไม่เคยสังเกต
จะรู้ว่าการจับมือใครสักคนเงียบๆ มันมีค่าแค่ไหน
และจะพบว่า ความสุข… ไม่เคยหนีเราไปไหน
แต่เราเองต่างหาก ที่มักเดินเลยมันไปเร็วเกินไป”
พีทเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหันมายิ้ม
“งั้นพีทจะลองเดินช้าลงครับตา พีทอยากเห็นความสุขที่อยู่ข้างๆ ตัวพีทบ้าง”
คุณตาหัวเราะเบาๆ ลูบผมพีทแล้วพูดว่า
“ดีมากลูก ความสุขไม่ต้องวิ่งหา แค่เธออยู่กับเวลานี้ให้เต็มที่… มันก็จะอยู่ตรงหน้าเธอเสมอ”
ตั้งแต่นั้นมา พีทเริ่มหัดยิ้มให้กับแสงแดดยามเช้า หัดขอบคุณข้าวในจาน และพูดคำว่า “รักนะ” กับคุณตาทุกคืนก่อนนอน
เขาอาจยังเด็กเกินจะเข้าใจ “ชีวิต” ทั้งหมด
แต่เขาเริ่มรู้แล้วว่า…
“ความสุข ไม่ใช่ปลายทาง แต่คือทุกก้าวที่เราเดินช้าๆ ไปกับเวลา ด้วยใจที่เปิดกว้าง”
⸻
ข้อคิดจากนิทานความสุขไม่ใช่สิ่งที่ต้องวิ่งตามหา แต่คือการใช้เวลาในปัจจุบันอย่างมีคุณค่า และใส่ใจในสิ่งเล็กๆ ที่อยู่ตรงหน้าเรา
#treepakjai #กําลังใจในทุกวัน #ที่พักใจ #นิทานสอนใจ
ดูน้อยลง
