🧶นิทานเรื่อง: แมวน้อยกับก้อนไหมพรม

🧶 นิทานเรื่อง: แมวน้อยกับก้อนไหมพรม

🏡ในหมู่บ้านเล็กๆ ท่ามกลางสายลมเย็นของฤดูหนาว
มีแมวน้อยขนฟูสีขาวนุ่มนิ่มตัวหนึ่งชื่อว่า “ปุยเมฆ”

☁️😻 ปุยเมฆอาศัยอยู่กับคุณยายถักไหมพรมใจดี
ทุกเช้าเมื่อคุณยายลุกขึ้น ปุยเมฆจะนั่งข้างๆ คอยดูคุณยายถักผ้าพันคอให้หลานๆ ใส่ไปโรงเรียน

🧶ไหมพรมหลากสีหมุนวนอยู่ในมือคุณยาย เสียงเข็มถัก “ติ๊ก ตอก ติ๊ก ตอก” ดังก้องเบาๆ ชวนให้อุ่นใจ

🧶วันหนึ่ง ปุยเมฆเห็นก้อนไหมพรมสีชมพูอ่อนกลิ้งหล่นจากตะกร้า
มันกลิ้งไปตามพื้น แล้วหยุดอยู่หน้าประตูบ้าน

😍“ว้าว… นุ่มน่ากอดจังเลย~” ปุยเมฆคิดในใจ
“ถ้าเรามีก้อนไหมพรมเป็นของตัวเอง คงดีไม่น้อย”

😜แล้วปุยเมฆก็กระโดดคว้าก้อนไหมพรมไปซ่อนในมุมห้องใต้เตียง
ทุกคืน มันจะแอบเอามาเขี่ยเล่น บางทีก็นอนกอดเหมือนตุ๊กตา

แต่หลังจากนั้น คุณยายเริ่มหาก้อนไหมพรมไม่เจอ
และวันถัดมา คุณยายก็ต้องหยุดถักผ้าพันคอที่ตั้งใจจะให้หลานคนเล็ก

“เสียดายจัง… ผ้าพันคอคงจะไม่เสร็จทันหน้าหนาว” คุณยายพูดเบาๆ ด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ

ปุยเมฆแอบมองจากมุมห้อง รู้สึกจั๊กจี้ในหัวใจ มันเริ่มรู้สึกผิด
ในคืนนั้น มันกอดไหมพรมแน่นกว่าเดิม แต่ความอุ่นใจที่เคยมี… กลับหายไป

คืนนั้นเอง ปุยเมฆค่อยๆ คาบก้อนไหมพรมกลับไปวางไว้ในตะกร้าเงียบๆ
เช้ารุ่งขึ้น คุณยายเห็นก้อนไหมพรมกลับมาอยู่ที่เดิม เธอยิ้ม และพูดว่า…

“กลับมาแล้วสินะ เจ้าก้อนนุ่มของยาย”
แล้วเธอก็ลูบหัวปุยเมฆเบาๆ “ขอบใจนะลูกยาย”

หลังจากนั้น ปุยเมฆยังคงชอบมองไหมพรมกลิ้งไปมา
แต่แทนที่จะซ่อน มันจะช่วยคุณยายเขี่ยไหมพรมให้กลิ้งเข้าไปใกล้มือเธอ
ทุกครั้งที่คุณยายหัวเราะเบาๆ ปุยเมฆจะขดตัวนอนข้างๆ อย่างมีความสุข

⸻

🌸 ข้อคิดจากนิทาน:

“ความสุขที่แท้จริง ไม่ใช่การครอบครองสิ่งที่เราชอบไว้คนเดียว
แต่คือการได้แบ่งปันสิ่งนั้นให้เกิดรอยยิ้มกับคนที่เรารัก”

#treepakjai #กําลังใจในทุกวัน #ที่พักใจ #นิทานสอนใจ